Door James Purcell

Als tiener was ik niet bepaald atletisch gebouwd. Hoewel ik heel graag buikspieren als een wasbord en biceps van Schwarzeneggerformaat wilde hebben, was ik te lui om naar de sportschool te gaan. Gezond eten had ook niet echt mijn belangstelling. (En dat heeft het nog steeds niet; terwijl ik dit schrijf, doe ik me de goed aan een schaal vettige nacho's.)

Zoals het een goede tiener betaamt, bedacht ik een geniaal plan: shakes van proteïnepoeder. Ik kocht megaverpakkingen van het spul en werkte tweemaal daags een grote shake naar binnen, zonder mijn andere gewoontes aan te passen. Dat ik er een half jaar later allesbehalve als Mister Universe uitzag, zal u niet verbazen. Ik was nog steeds even mager, maar ik had nu wel problemen met mijn spijsvertering. 

Het lijkt misschien een vreemde vergelijking, maar veel benaderingen voor duurzaam beleggen hebben hier iets van weg: Je hebt het gevoel iets te veranderen, maar in feite gebeurt er niets. Net als met de shakes. 

Ik zal uitleggen wat ik hiermee bedoel.

De meeste duurzame fondsen doen "slechte" aandelen van de hand en kopen daarvoor "goede" in de plaats. Beleggers in zulke fondsen krijgen hierdoor een goed gevoel wanneer ze naar hun portefeuille kijken. Maar wat is er daadwerkelijk veranderd? Heel erg weinig, helaas.

De woorden "goed" en "slecht" zijn misschien ongelukkig gekozen, maar dat is hier niet het belangrijkste. Wat belangrijk is, is om in gedachten te houden dat aandelen secundaire beleggingen zijn: Wanneer u een aandeel koopt, gaat uw geld niet naar het bedrijf, maar naar de persoon of instantie die het aandeel verkoopt.

Hetzelfde gebeurt wanneer een duurzaam fonds al zijn "slechte" aandelen verkoopt en alleen "goede" koopt; ook dan verandert er weinig. Het fonds zou kunnen zeggen dat verkoop van de aandelen tot een koersdaling leidt, waardoor de toegang van het bedrijf tot toekomstig aandelenkapitaal wordt beperkt. Deze argumenten houden echter geen stand.

Waarom? In de eerste plaats omdat er bij iedere verkooptransactie een koper is. In de tweede plaats trekken bedrijven zelden private equity aan, dus zelfs als het duurzame beleggingsfonds erin slaagt de koers van het aandeel te wijzigen, dan zal dit geen effect hebben binnen een redelijke termijn.

Wat zijn dan de mogelijkheden voor beleggers die werk willen maken van duurzaamheid?

Als het niet mogelijk is om de toegang van een bedrijf tot kapitaal te beïnvloeden, dan kunt u proberen het gedrag van het bedrijf te beïnvloeden. Koop de aandelen en laat vervolgens door middel van "actief aandeelhouderschap" uw stem horen. Zo kunt u het gedrag van de bedrijven waarin u belegt, proberen te beïnvloeden; door op aandeelhoudersvergaderingen te stemmen en via "actief aandeelhouderschap", een formele en gestructureerde dialoog over kwesties in verband met milieu, maatschappij en governance aan te gaan.

Bij Quintet Private Bank, mijn werkgever, nemen wij namens onze cliënten het actieve aandeelhouderschap voor onze rekening. We doen dat via samenwerkingsinitiatieven als Climate Action 100+ en door gebruik te maken van de expertise van bedrijven als EOS at Federated Hermes, een adviesbureau op het gebied van duurzaam beleggen met bijna EUR 1 biljoen onder advies.

In de eerste zeven maanden van dit jaar heeft ons bedrijf op 592 algemene aandeelhoudersvergadering over 8.988 management- en aandeelhoudersvoorstellen gestemd. Zo hebben we bijvoorbeeld tegen voorstellen gestemd waarin genderdiversiteit niet aan de orde kwam, terwijl we hebben ingestemd met voorstellen om de impact op het milieu beter te bewaken.

Actief aandeelhouderschap is niet de enige mogelijkheid.

Beleggers die serieus werk maken van duurzaam beleggen zouden ook innovatie moeten omarmen, met name door beleggingen met een meetbare impact te selecteren. Ze zouden bijvoorbeeld kunnen kiezen voor fondsen die niet alleen in bedrijven met een lage CO2-uitstoot beleggen, maar voor fondsen die een stap verder gaan, doordat ze hun CO2-voetafdruk compenseren met activiteiten als het planten van bomen.

Dit is goed nieuws voor beleggers die op zoek zijn naar kansen om een verschil te maken. Anderen zijn misschien teleurgesteld wanneer ze merken dat goede bedoelingen alleen niet genoeg zijn om voor daadwerkelijke verandering te zorgen, en dat in plaats daarvan er in de werkelijke wereld werk moet worden verzet.

Zoals Jane Fonda in de jaren 80 in haar fitnessvideo's riep: “No pain, no gain.” (Zonder inspanning, geen beloning)

---------------------------------------------------------------------